Buta jeweenliche Fruh

 

Tina Wedel

Ella Deppe                                                               

 

 

Ekj leew Musikj en Leeda. Weet jie uck woarom?  Musikj en Leeda send met mie toop te Welt jekome. Enn onsem Hus klunge emma Leeda. Maunchmol kaumm et vea, daut de Klang von Musikj en Leeda rutwulle, ne bute, tem aus Echo, derch de Stieerensnacht de Seel en daut Hoat von Mensche te traffe derch dem Klang von`e Jetoaseide. Miene Mama eahre Jetoa hänjt noch emma aum Siedbaund aum Noagel enn miene Stow.  Mama es aul nich meeha mank ons, trotz dem kjikjt de Jetoa emma noch opp mie aus wonn see mie saje well, daut Mama eah Talent enn mie sett, es emma met mie en es mie jejewt opp mien gaunzet Lewe lang. Derch Mama eahre Jetoa, hab ekj emma soo een Jefeehl, aus wonn Mama noch emma gaunz noh bie mie es.

Derch den Seideklang von`e Jetoa hab ekj eene Familje kjanne jelieeht, dee ne Dietschlaund ut Sibirje jekome es. Ons habe nich bloos Musikj en Leeda toop jebrocht, oba uck onse plauttdietsche Sproak, dee wie bet nu too behoole habe. Wie habe ons foaken jetroffe, habe toop Konzerte jemoakt, kjikjde ons DVD`s aun. En enn eenem Film, dee dem Festival von Anna German jewidmet es, wort ekj oppmoakjsom opp`em Jesang von eene Fruh, dee doabie uck noch eenen bekaunden, fe mie, Nome „Wedel“ haudd. Enn miene Jedanke schwomme fuetz Bilda ut miene Kjinjajoahre vebie. Ekj docht trigj, aun dee Tiet, aus ekj enn eenem plauttdietschen Darp jebuere wiea. Ekj wiea noch kjlien, aus wie ut dem Darp omjetrocke wieere, oba ekj kaumm foaken wadda mol trigj, wiels ekj wusst, daut miene Mama enn disem Darp een Deel von eahrem Hoat jelote haft, waut met Musikj en Leeda vebunge wiea, woone aus een Echo ewa de blaue Boaje klunge. Ekj vesocht Tina Wedel, dee em Festival deel jenohme haudd, te finje en uck boold kunn ekj met ahr aum Telefon rede. Ekj red met `ne Fruh, dee uck von eenem wiedem Darp, bie de Chinesische Gjrenz ut Kirgisien kjemmt.

Daut aulles brocht mie wadda opp`e Jedanke von miene Mama en eahre Frindin, dee uck den Nome „Wedel“ haudd. Ekj docht aun dem Dach, aus ekj en miene Mama opp`e Gauss stunte en Mama emma wadda kjikjd, auf de Buß kjemmt en wachd opp irjentwaut onjeweenlijet en interessauntet. Enn eahre Uege sach ekj, daut see freehlich oppjerächt wiea. Boold kaum de Buß en ekj sach eene Fruh, dee opp ons tookaumm.

 Mama muek een Schrett noh veare en ekj sach enn dise Fruh waut schtraummet en goodet. See wiea eenfoch butajeweenlich, waut onse Fruhes ut onsem Darp nich haudde. Mie leet lang de Jedanke nich toch: „Waut haft de Fruh soo besondret  enn sich?“ Ekj haudd soone Ohninj, aus wonn daut Scheckjsaul ons irjentwann mol wadda toopbrinje wudd.      

Mama freid sich opp daut waddaseehne met eahre Frindin. Wie wieere seeha oam en doch kunn Mama den Desch dackje. Nohm Meddachete wort vehl jeredt en vehl jelacht. Et wiea wundalich, daut wie Kjinja uck doabie senne durfte, en wieere von Mama  eahre Frindin met groote Acht behaundelt. See naumm de Brosch von eahrem Kjleed en spalld-se mie aun. Miene Sesta kjrieech von ahr een siednet Duek, daut friejoah opp eahre Schulre flemmad en zieed goot too eahrem Kjleed. Ekj hab nie soone Jeschenkje jekjräje, en de Brosch, dee mie jeschenkjt wort bleew lang aufbewoat enn miene witte Schatule en wiea fe mie waut kostboaret en besondret.               

Ekj wusst emma noch nich, waut de Fruh aun sich haud, waut dee aundre nich habe, en woarom mien Kjinjahoat fuetz ahr soo vetruhe deed. Boold brocht Mama onsen oolen blauen Patifon  met Schaullplote, en stalld dem opp`en Desch. Wie horchde lang Schaullplote met oolen ruschen Leeda en Romaunce. Dann brocht Mama eahre Jetoa. Ons Hus wort von dem Seidenklang en eenem wundaboaren tweestemmjen Jesang voll, daut bet aun`e Seel kaumm. Et schien, daut, daut Leed holp dee beiden eensomen Fruhes de schwoare Laust, dee opp  eahre Schulre lag, eenfacha te droage. Aus Kjind, wiea ekj bejeistat von dem, daut Mama eahre Frindin vehl Jeschichte wusst, vehle Jedichte utwandich fetalld en eahre Gow  Jedichte te rieme von daut, waut see verr sich siht. De leewe Gott haudd ahr soo een Talent jejewt. Lota sung ekj Leeda opp eahre Jedichte von onse wiede en nich bet Enj jelungene, Heimat.

Biem aunroope haudd ekj soo vehl te fetalle von miene oole Tiete, daut ekj gaunz von Tina vejete haudd, dee noch emma aufmoakjsom en jeduldig toohieehre deed. Aus ekj met miene Jeschicht foadig wiea, hieed ekj opp`em aundren Enj een deepet Oppuste en noh eene lange Pause, sed Tina:

 „Elli, wie habe met janne Fruh nich bloos eenen gjlickjen Familjenome, daut es miene Maa. Du hast soo deep miene Maa eahre Seel vestohne, waut ekj nich kunn. Ekj dank die doafea.“                      

Ekj wundad mie ohne Enj. Enn dem Moment docht wie noch nich, daut irjent- wann woa wie ons uck metennaunda freie, woare ons jenau soo hansatte en de Leeda von onse Muttasch sinje, dee wie von onse Kjinjatiet metjekjräje habe. Ekj bieej mie verr dise beide Fruhes, wiels von den haft aulles aunjefonge, waut fe mie soo wichtig enn mienem gaunzen Lewe es: Musikj en Leeda.

Wie wudde sich onse Elre freije, wann se hieehre wudde, daut Tina en ekj, de Leeda ut eahre Jugendtiet, toop sinje woare, oba aul enn onse plauttdietsche Muttasproak. Daut es doch soo waut wundaboaret, wann maun met Leeda en Musikj siene Jefeehle opp aundre Mensche ewadroage kaunn.

Soo wiea miene Jeschicht.

De Brosch, woone mie Mama eahre Frindin jeschenkjt haudd, wiea fe mie waut besondret en waut gaunz oppoatet. De Freid, waut donn enn miene Kjinjaseel saut musst ekj irjentwann mol utschedde. Disa Moment kaum ne mie noh 42 Joah. Nu kunn ekj `ne Freid fe Tina moake, de Dochta von Mama eahre Frindin. En daut muek ekj uck. Daut haudd ekj faust beschlote. Opp eenem „Plauttditschen Nohmeddach“ enn Kruft, wue Tina en ekj toop jesunge haudde daut Leed von Sergey Jessenin „De goldna Woold haft utjeredt,“ waut Tina ewasat haudd, naumm ekj de Brosch, waut mol Tina eahre Maa jehieed en schpalld se Tina aun. Tina eahre Uege worte feicht von Freid.

Vehle Lied em Sol haudde daut nich vestohne: Wiea daut een Theautasteckj, oda wiea daut werkjlichkjeit? Oba ekj en Tina wusste, daut dise Brosch ons noch meeha vebunge haft en daut de Jeschicht, met`e Brosch, fe ons  noch lang nich ut es…

 

Biliefeld-Bonn, 27.10.2007