Mien latzta Winta                

 

Verrschoolkjind. Sie ekj een Verrschoolkjind? Dit Joah woa ekj ennjeschoolt en daut es nu de latzta Winta verr`e School.

Wie es et enn`e School? Von`e Erwossene hab ekj jehieet, daut  maun doa lieehre mott. Kaunn ekj ewahaupt lieere? Wiels aus Kjind  ekj eenen  Mindawieetskomplex haudd. Et es uck kjeen Wunda. Daut aulles kaumm  von`e Omstände thus en von miene Omjäjend. Et harrschd volle Oammoot.

Ons kjlienet Huskje stund aum Raund vom Darp. Jebuht ut Leehm en met Struck jedackjt. Mie schien daut Hus seeha oamseelig te senne. De ieeschta kraftja Storm kunn daut von`e Ieed fäje. Enn miene Veastallinj wieer-et te leicht. Em Hus wiea meist nuscht benne. Et stund een breedet blauet Badd ut Holt en eene Owebänkj onjefeah een Meeta huech. Opp`em Badd lach een Stroohsack, Kjesses haudde wie kjeene. Enn dem Badd schleep onse gaunze Familje. Unjrem Kopp lede wie jeweehnlich Mutta eahre toopjerollde Jackj en dackjde ons met eene, von Fleckja jeneihde Dackj, too.  De Nacht, biem dreihe, trackjde wie eena von dem aundren de Dackj wachj. Zemorjenst wort daut Hus laddig: Maa jinj opp Oabed, de Sesta te School en mien Brooda lieehd em Nohbaschdarp aus Traktorfoahra. Hee kaumm moa aum Sinndach ne Hus. Ekj bleef em Huskje aulleen en flauttad  nich bloos von`e Kjil sondan uck ut Angst, daut de Mus wadda met eahre Tähne aum Schmolttopp klauppat, met de Hopninj, daut see noch waut kjrigjt. Oba de Schmolttopp wiea soo wie soo laddig. De Mus leet sich noch nich blickje en ekj kunn frie von Angst den Schnee, waut de Nacht jefolle wiea, mie aunseehne. Wiet auf sach ekj de Tobakstapp met Stenjels, dee ut`em Schnee stuecke. Bute flemmad de kolde Loft. Benne flemmad nuscht, oba et wiea noch kjeehla. Doawäjen haudd ekj mie  beschlote opp`e Tobakstapp te gohne, dee onjefeah hundat feftig Meeta von onsem Hus wiea. Em Somma haudde miene Sesta en ekj opp`e Stapp jeoabed. Doa vestoppde wie ons foaken von`e Hett, oba nu wiea daut moa een Droom. Mie wort emma kjeehla. Mien Kjleedkje woamd mie nich. Ekj haudd uck Angst mie unjre Dackj te laje, wils em Stroohsack de Mies` gnoagde en ruschelde. De Tobakstapp jinj mie nich ut dem Senn. Ekj docht  doaraun, daut em Hoawst miene Maa met Tobakstenjels den Owe jehett haudd, von den wie jenuech haudde, oba nu wiea nuscht meeha doavon doa. Woarom saull ekj nich den Owe aunhette? Mien Blickj foll opp`e Kjersesteewle von mienem Brooda, dee enn`e Ackj stunte. Wie groot de Steewle wieere, kaunn ekj nu nich meeha beschriewe. Ekj weet moa, daut see sich wie een Brommkriesel om miene Beenkjes dreihde, aus ekj dee auntrock.

Ekj muek de Dea op, dee sich ne benne opmuek, en fuetz stiemd de nieha Schnee em Veahus nen. Noh mienem ieeschten Schrett rutschd ekj opp`em Schnee ut en schtadd mie de Knee bloodrig. Oba mien bloodrijet Knee kunn mie von miene Entschiedinj nich opphoole de Brennstenjels von`e Tobakstapp te hole. Aul noh dem ieeschten Schrett vesunk ekj em deepen Schnee. Enn`e Steewelschachjte foll Schnee nen en paussd sich aun miene Beenkjes aun. Trotzdem wull ekj mien Vehabe nich aufjewe. Langsom jinj ekj derch dem Schnee en vesunk emma deepa. Daut Kjleed wort nautt, frue foetz enn en schieed sich aun miene wunde Knee. Bet`e Stapp bleewe noch onjefeah twintig Meeta. Mie deed soo de Knee weeh, daut ekj aul met dem Jedanke spehld, trigj te gohne. Aus ekj mie enn latzte Krauft omkjikjd, kunn ekj ons Hus meist nich meeha seehne. De witta Schnee blend miene Uege. „Neh, lot nich noh“ – docht ekj. Ekj naum mie toop, kaumm bet`e Stapp en fong schwind aun de Strampels ut`em Schnee te riete. Aus daut Bund emma gjratta wort  kunn miene Meedigkjeit de trigjkommende Krauft nich jäjenstohne. Ekj stalld mie aul em Glaunz spehlende Fiehaflaumme vea. Et sach soo ut, daut de Frost nu verr mie Angst haudd. Mie wieer-et nich bewusst, auf ekj daut schwoare Bund ewahaupt droage kunn. De Trigjwachj schiend leichta te senne. De oole Feetstoope weese mie den Wachj trigj en daut Bund en miene Oarme woamd mie en siene schienende Flaumme. Langsom kaumm ekj dem Ziel too. Aus ekj  meist biem Hus wiea, foll mie daut Bund ut`e Oarme en vestreid sich opp`em Schnee.  Ekj velue nich mienen Welle. De Stenjels saummeld ekj wadda  toop. Enn mienem Denkje, aus ekj emma nohda nem Hus kaumm, sach ekj aul daut woame Fieha enn`e Seel brenne en ekj wort emma kjraftja. Endlich kaumm ekj enn daut Veahus nen. De lange Stenjels bleewe aune Schwall hänje en ekj foll wadda met`em Bund han.

„Neh, neh, neh, neh! Mie deit nuscht wee!“ – schrieech ekj lud.

Ekj wusst, daut ekj thus aulleen wiea en leet miene Wutt  uttoobe. De Stenjels worte von mie opp`e Halft jebroake en enn Owe jelachjt. Nu haudd ekj een niehet Probleem – dee Stenjels wieere feicht. Mien Blick foll opp`e Kaunn met Kerosin en uck een oolet Kroos stunt doabie. Nu deed ekj doch waut mie vebode wort! Ekj schappd daut Kerosin ut`e Kaunn, wie mien Brooda daut muek, goot et opp`e Stenjels en schmeet een brennendet Schwewelholt enn Owe nen. Daut Fieha brennd kjraftig loos. De Flaumme schluege ut`em Owe rut en vesenjde mie de Uegebrone, Wimpasch en daut Schebrienkje. Enn dem Moment wiea ekj veblefft. Oba aus ekj doaraun docht, waut ekj Fendoag aulles derchjemoakt haudd, schien de Schebrien en daut aulle aundre – eene Drepp opp`em heeten Steen te senne. Em Owe flemmade de Flaumme, mie wort emma woama en ekj moakjd daut de Schlop mie ewaweltje deed. De Owebänkj wiea aul woam aus ekj mie hanled en toodackjd. Daut Fieha flackad en daunzd enn bunte Foaw` om mie rom. Ekj stunt em Kraunz von Fiehaflaumme, dee mie nich aungjreepe. Em Jäjendeel, see daunzde lostig en freide sich, daut ekj eenen niehen Aufschnett enn mienem Lewe aunjefonge haudd. See leete mie den latzten Winta vejete en brochte mie tem Dreeme. Ekj dreemd von eene rachjtje Schooltausch (kjeen Biedel), von eenem niehen Schoolkjleed en rachjtje Schooh. Daut aulles es moa biem Dreeme en enn Mieekjes mäjlich, docht ekj, aus ekj wacka wort.

Tem ieeschten Schooldach kaumm ekj boaft en haudd miene Sesta eah Kjleed aun. Daut es je aul waut. Nich?

                                              

                                                                  Bonn, den 24.02.2008